In mijn vorige leven als marketeer in loondienst waren het vaak de mensen van sales die aan mijn bureau kwamen staan met deze vraag. Of ik mijn kunstje even wilde doen…op commando. 

Maar zo makkelijk als het klinkt is het niet altijd. Tenminste, ik spreek hier even voor mezelf. 

Soms schud ik de zinnen zo uit mijn mouw. Maar zo af en toe is het sleuren en delete ik alles wat ik typ. Of ik staar een tijd naar een knipperende cursor. 

Inmiddels heb ik wel door dat het in mijn geval vooral draait om mindset. Vertel ik mezelf dat ik vandaag echt niks op papier krijg, dan lukt het inderdaad voor geen meter. 

Maar als ik in een fijne omgeving zit, koffietje naast mijn toetsenbord, muziekje op de achtergrond, dan kom ik wel in de juiste flow. 

Hoe zit dat met jou? Hoe zet jij je creativiteit aan?

Oke, ik schrik nogal snel. Van een onverwachte beweging kan ik al een heel, uhum, mannelijk gilletje slaken. 

Maar goed. De man van 2 meter gaat voor me staan en vraagt: ‘’Meneer, maakt u ook videoclips?’’

Oh. Ik stamel wat. En herpak mezelf van de schrik. 

‘’Ja hoor. Maak je muziek dan?’’ 

Ik weet het. Dit is een erg domme vraag. Maar hey, je moet nooit zomaar aannames doen he!

Ik nodig um uit om binnenkort even langs te komen. 

Een paar dagen later zit ‘ie aan mijn keukentafel. Ik vertel um dat ik wel de foto’s wil maken voor zijn album covers. 

Hij vertelt me over zijn achtergrond. Hij is nog geen 20 jaar. Kon niet meer bij zijn moeder wonen. En zijn vader zit in detentie. 

Heftig verhaal. Maar ik merk geen moment zelfmedelijden. Hou ik wel van.

Na mijn toezegging om hem te helpen, vraagt ie:

‘’Wat kost dat dan?’’

‘’Uhh. Niks. Ik vind het wel cool om te doen.’’

Hij weet niet dat ik al een tijdje geen foto’s heb gemaakt en ik vind het wel weer fijn om er mee bezig te zijn. Even weer wat anders dan #marketeren. 

Hij kijkt me verbaasd aan. En bedankt me driemaal. Ik benadruk nogmaals dat ik het gewoon leuk vind om te doen. Ik word er een beetje ongemakkelijk van. 

Om een beetje tof te doen en om me te herpakken zeg ik: ‘’Aanstaande zaterdag om 8:30 in de ochtend gaan we op pad’’. 

En zo geschiedde. Om 8:25 stond ‘ie voor mijn deur. En we schoten de onderstaande foto’s. 

Ik had een leuke ochtend. Een vriend voor het leven. En hij heeft zijn nieuwe covers.

Nice.

Afgelopen maandag, tijdens ons Flom & Co. marketingoverleg in de kas van de ouders van Milan (zie de blog van Iris hierover trouwens), kwam het imposter syndrome ter sprake. 

Niet schrikken, dit verhaal gaat niet over het oplichterssyndroom. Ik wilde gewoon wat meer informatie en kwam op Wikipedia terecht. Zoals zo vaak. 

Van het oplichterssyndroom rolde ik in een verhaal over het Dunning-Kruger effect. Van daaruit kwam ik op een pagina over de Britse filosoof Bertrand Russell om uiteindelijk dingen te weten te komen over Russells theepot en falsifieerbaarheid. Heel interessant, maar ik was wel een uur van mijn leven kwijt. 

Nu doe ik net of ik dat erg vind. Maar eigenlijk is het een heerlijk tijdverdrijf en dwaal ik graag rond op Wikipedia. Het Britse koningshuis, de gebroeders De Witt, bloedgroepen, Vikingen. Allemaal onderwerpen die ervoor hebben gezorgd dat ik uren zoet was. 

Nu kan ik als smoes aanvoeren dat nieuwsgierigheid een tweede natuur is voor een journalist, maar ik heb uiteindelijk vrij weinig aan dit wiki-gelanterfant. Ik win er hoogstens een keer een rondje Triviant of 30 seconds door. 

Maar goed, ik ben vast niet de enige die dit doet. Toch? Wie verdwaalt er ook wel eens op Wikipedia?

Rond 9 uur stap ik het kantoor binnen. Ik gooi mijn tas neer en voordat ik naar het koffieapparaat loop bekijk ik even alle planten. Gaat het wel goed met Bastiaan de pannenkoekplant?

Hmm.

De grond van Harold de palm voelt wat droog. Daar moet ik wat aan doen.

Voor ik het weet loop ik met een knuist vol aarde door het kantoor. Met in mijn andere hand een plantenspuit. ‘’Vind je lekker he?’’ Fluister ik tegen een nietsvermoedende Spin-plant.

Wat is dit toch? Ik besluit het te Googelen. En warempel. Er blijken tal van artikelen hierover te zijn.

‘’In deze tijd waarin alles snel moet, zien millennials het verzorgen van de planten – water geven, knippen, verpotten – als een meditatief moment op de dag.’’

Millennials krijgen dus ook steeds later kinderen. En hebben wel de behoefte om voor iets te zorgen. En tada. Dan koop je maar 45 Musa’s, Monstera’s en Philodendrons.

Geen idee of het bovenstaande waar is. Ik vind planten tof. Ik heb ze thuis én ik heb ze nodig op kantoor.

Plantje kijken, webtekst schrijven, plantje kijken, social media bericht inplannen, plantje kijken. Het werkt voor me.

Weet jij wat het is met millenials en planten? Heb jij de groene vrienden ook nodig?

Een verhaal in de Volkskrant van afgelopen weekend zette me aan het denken. Het artikel ging over een docente die les gaf in het voortgezet speciaal onderwijs. Op een dag besloot ze een leerling, die duidelijk totaal geen zin had in de les, een baaldag te geven. Hij moest wel ‘aanwezig’ zijn, maar hoefde de les niet te volgen. 

Lang verhaal kort. 

Die ‘time-out’ beviel goed. Uiteindelijk kregen al haar leerlingen 10 halve baaldagen per jaar. Dat leverde volgens de docenten een bijzondere dynamiek op. Leerlingen konden gewoon even balen, zonder uit te wijden waarom. En toen met het de betreffende docente niet zo goed ging, namen de leerlingen haar les over. Ook zij kreeg een baaldag. 

Ik vond het mooi en herkenbaar. Ik geef mijn zoon al jaren een paar van dit soort dagen. Hij hoeft dan niet naar school en mag even zijn batterij opladen. Sommige mensen hebben dat gewoon af en toe nodig. 

Ik neem komende week alle 10 mijn halve baaldagen in 1x op. 😉 Mijn telefoon gaat op stil en ik ga even relaxen. 

Neem jij wel eens een baaldag op?

Vorige week was ik even vrij. Ik besloot in Nederland te blijven en allemaal gave plekken op te zoeken. Één van die plekken zit verstopt onder de Erasmusbrug: Remastered Experience.

En man. Wat was dat gaaf. Oude meesters zoals van Gogh worden daar tot leven gewekt. Je kan het horen, zien & voelen. Ik had kippenvel tot in mijn tenen. En mijn inspiratie is weer aangevuld tot het dak. 

Na wat crossen door het Brabantse landschap samen met mijn vriendin Tessa. Was het ook tijd om samen met vrienden een aantal daagjes in Den Nul door te brengen. Het moment dat ik het vakantiehuisje binnenstapte, nam mijn IQ direct met 45 punten af. 

Heerlijk is dat hè? Een jaar lang probeer je intelligente dingen te verzinnen. En na 10 minuten met vrienden lig je in een scheur om de meest simpele dingen. Na 3 dagen lachen & dobberen in een veel te grote jacuzzi zijn mijn handen nog steeds rimpelig. 

Anyway. Stoom is afgeblazen. Inspiratie is opgedaan. En ik knal nu weer lekker door. 

En lieve mensen.. Er komt echt zoveel gaafs aan! Van interactieve video’s tot te gekke offline campagnes..

Aaah! Spannend!