Met mijn handen vol cameraspullen, stormt een gast van minstens 2 meter op me af. Ik schrik.

Dik een jaar geleden begon ik met ondernemen. En hoe spannend dat ook in het begin was. Na een tijdje kreeg ik daar ook handigheid in. En dat is super fijn. Want het gaat lekker. Echt. En nog wat superlatieven. Maar nadat ik mijn vriendin had afgezet voor haar tripje naar Curaçao dacht ik: pff ik wil ook. Ik drijf op spontaniteit. Op het avontuur. En die prikkel had ik weer nodig.

Meer, meer, meer!

Oke, ik schrik nogal snel. Van een onverwachte beweging kan ik al een heel, uhum, mannelijk gilletje slaken. Maar goed. De man van 2 meter gaat voor me staan en vraagt: ‘’Meneer, maakt u ook videoclips?’’

Oh. Ik stamel wat. En herpak mezelf van de schrik. ‘’Ja hoor. Maak je muziek dan?’’ Ik weet het. Dit is een erg domme vraag. Maar hey, je moet nooit zomaar aannames doen he! Ik nodig um uit om binnenkort even langs te komen.

Wat kost dat dan? ‘’Uhh. Niks. Ik vind het wel cool om te doen.’’

Een paar dagen later zit ‘ie aan mijn keukentafel. Ik vertel um dat ik wel de foto’s wil maken voor zijn album covers. Hij vertelt me over zijn achtergrond. Hij is nog geen 20 jaar. Kon niet meer bij zijn moeder wonen. En zijn vader zit in detentie. Heftig verhaal. Maar ik merk geen moment zelfmedelijden. Hou ik wel van.

Na mijn toezegging om hem te helpen, vraagt ie: ‘’Wat kost dat dan?’’ ‘’Uhh. Niks. Ik vind het wel cool om te doen.’’ Hij weet niet dat ik al een tijdje geen foto’s heb gemaakt en ik vind het wel weer fijn om er mee bezig te zijn. Even weer wat anders dan #marketeren. Hij kijkt me verbaasd aan. En bedankt me driemaal. Ik benadruk nogmaals dat ik het gewoon leuk vind om te doen. Ik word er een beetje ongemakkelijk van.

Om een beetje tof te doen en om me te herpakken zeg ik: ‘’Aanstaande zaterdag om 8:30 in de ochtend gaan we op pad’’. En zo geschiedde. Om 8:25 stond ‘ie voor mijn deur. En we schoten de onderstaande foto’s. Ik had een leuke ochtend. Een vriend voor het leven. En hij heeft zijn nieuwe covers. Nice.