Een groot gedeelte van mijn volwassen leven bestaat uit uitroeptekens verwijderen uit e-mails.
Klinkt dat bekend?!
‘De eerste zin eindig ik met een uitroepteken, want dan weet je dat ik vriendelijk en enthousiast ben! Maar in de volgende zin haal ik m’n uitroepteken weg. Ik wil tenslotte niet overkomen als een halve zool. De zin erna is nog een uitroepteken buffer, zodat je kunt zien dat ik heel normaal ben. Dan kan ik in de volgende zin weer een uitroepteken neerzetten!’
Dit is een hele representatieve samenvatting van hoe ik mails schrijf. De lijn tussen enthousiast en ‘deze meid is echt veel te blij’ is dun, mensen.
Hebben meer mensen hier last van?!
Ik heb de neiging om achter iedere zin een uitroepteken te zetten. Want dat is ook hoe ik praat. Ik ben gewoon een vrolijk en enthousiast persoon. En als je me in real life ziet is dat niet storend (geloof ik). Maar in een mail is dat anders. Uitroeptekens kunnen zelfs gelezen worden als dwingend of opdringerig. En dat moet je helemaal niet willen.
Het resultaat is dat ik over iedere mail 2 minuten langer doe, om de uitroepteken-balans te perfectioneren.
Mijn vraag: hebben meer mensen hier last van?! Misschien kunnen we een supportgroep beginnen? Ik hoor het graag(!!).
Goed verhaal. Lekker kort geschreven door..
Nog meer schrijfsels
Voor mensen die geen aandachtspanne van een goudvis hebben.
Ik ben ongeveer een half uur bezig geweest om een quote te verzinnen voor onder m’n blogs. Die mocht niet te lang zijn, en kort en bondig zijn is not my specialty. Dus dit is het geworden. Veel plezier met lezen! Liefs!