‘’In een mantelpakje ga ik niet lekker zitten typen’’.

Milan interviewde Cindy deze week. Hopelijk leer je op deze manier ons Cindy wat beter kennen. ‘’Het is misschien een beetje van mijn generatie. Onze moeders waren huisvrouw. Ik wilde dat niet. Ik kan slecht tegen autoriteit.’’

Meer, meer, meer!

Zo. De toon is gezet. Ik beeld de jongere versie van Cindy altijd in als een soort Punk-hippie-verzetsstrijder. Iemand die de bühne opspringt als er iets niet pluis is. Ik denk daarom dat Cindy ook journalist is geworden. ‘’Ik werk het liefst in een spijkerbroek met één gat erin.’’

Ik geloof erin dat je je goed moet voelen in wat je draagt.

Terwijl Cindy dit vertelt, wil ik een flauw grapje maken. Iets in de trend van dat één gat in je broek erg lastig is. Jeweetwel. Omdat je sowieso drie gaten nodig hebt om een broek fatsoenlijk te dragen. Maar ik herpak mezelf. Ik vraag door: ‘’Ik geloof erin dat je je goed moet voelen in wat je draagt. Dat je op die manier het beste werk levert. Je moet mensen vrij laten in wat ze doen & dragen. Dan komen daar de beste dingen uit.’’

Cindy heeft nu de praatstoel gevonden: ‘’Vrijheid, blijheid. Klik met klanten, plezier in het werk en gewoon mooie dingen maken. Dat is wat ik wil.’’ Met een gat in je spijkerbroek? ‘’Ja!’’ Kan jij je vinden in het verhaal van Cindy? Is kleding ook zo belangrijk voor jou?